Δημοσιεύθηκε στην www.kathimerini.gr, 30/10/2022
Κατέγραφε µε επιμέλεια στο μικρό σημειωματάριο όλα τα περιστατικά και στοιχεία που τον αφορούσαν ως στρατιώτη. Σε έναν κίτρινο φάκελο διατηρούσε τα στρατιωτικά και ιατρικά έγγραφά του. Τίποτα άλλο, μόνο αυτά. Τα βρήκα πρόσφατα. Στρατιώτης, τραυματίας και κατά δική του εγγραφή «παλαίμαχος» ετών 24. Ανάπηρος πολέμου. Ορφανός από πατέρα, γιος προσφυγοπούλας, μεγάλωσε και ανδρώθηκε στα προσφυγικά στις Τζιτζιφιές, μονώροφο αριθμός 50. Στις 28 Οκτωβρίου 1940 παρουσιάσθηκε στο 1ον Σύνταγμα Πεζικού, επιστρατευθείς ως έφεδρος υποδεκανέας. Ντύθηκε στο Χαλάνδρι και τοποθετήθηκε στον Β΄ όρχο Πυροβολικού. Διοικητής του ο έφεδρος λοχαγός Μιλτιάδης Παγιατάκης, σημειώνει. Εκείθεν, μετατέθηκε στο 36ο Σύνταγμα πεζικού στη Λαμία, 3ο Τάγμα, 3ης πολυβολαρχίας.
Ο στρατιώτης με αριθμό μητρώου 4830 σοβαρά τραυματισμένος μεταφέρθηκε οδικώς στο νοσοκομείο του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού στην Αρτα. Εκείθεν μέσω Πρέβεζας «διά του πλωτού νοσοκομείου ΑΝΔΡΟΣ», όπως σημειώνει, μεταφέρθηκε στο Λουτράκι με προορισμό το Σισμανόγλειο Στρατιωτικό Νοσοκομείο όπου έμεινε μέχρι τις 3 Μαΐου 1941. Το Ζάππειο Μέγαρο λειτουργούσε τότε ως νοσοκομείο. Εκεί έμεινε τέσσερις μήνες μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1941. Ποτέ όμως δεν έβγαλε από το μυαλό του το «δικό» του Αρεταίειο (2ον Στρατιωτικό Νοσοκομείο Αθηνών) όπου έζησε με διαδοχικά χειρουργεία νοσηλευόμενος επί τέσσερα χρόνια. Κάθε φορά που περνούσε μπροστά από το Αρεταίειο νοσοκομείο τον κυρίευε ένα μοναδικό συναίσθημα, σκίρτημα και θλίψη. Εχω μπροστά μου το εξιτήριο με ημερομηνία 4 Αυγούστου 1945, με υπογραφή του επίατρου Π. Παπανδριανού. Πέντε ολόκληρα χρόνια μετά την επιστράτευσή του στις 28 Οκτωβρίου 1940.
Ταυτότητες, χαρτιά, δικαιολογητικά. Η λεγόμενη ταυτότητα παραχώρησε τη θέση της στο Δελτίον Ταυτότητος Αναπήρου Πολέμου. Εκδόθηκε από τον διευθυντή του Αρεταίειου στις 21 Μαΐου 1942. Βαθμός αναπηρίας 80%. Από 1ης Μαρτίου 1942 του απονεμήθηκε Δίπλωμα Απονομής Πολεμικής Συντάξεως και το ποσόν των 3.000 δραχμών μηνιαίως. Η ιδιότητα του αναπήρου πολέμου ήταν πάντοτε κυρίαρχη και καταλυτική σε όλη του τη ζωή. Προς το τέλος όμως με καμάρι έφερε τον τίτλο του επίτιμου διευθυντή του υπουργείου Οικονομικών. Ανέβηκε με αντιξοότητες όλα τα σκαλοπάτια της δημοσιοϋπαλ-ληλικής ιεραρχίας.
Στις 28 Οκτωβρίου 1999, πρέσβης ήμουν τότε στην Αλβανία, έζησα τη μοναδική εμπειρία εκφωνώντας τον Πανηγυρικό στο νεκροταφείο πεσόντων του 1940-41 στους Βουλιαράτες. Με δέος ένιωθα ότι τους έβλεπα πιο πάνω προς το Τεπελένι. Εκείνους που έπεσαν και παρέμεναν άταφοι μέχρι τώρα, εκείνους που επέστρεψαν και εκείνους που τους έφεραν πίσω τραυματίες. Νοητά αντίκρυ στο Υψωμα 1206. Τον χαιρέτησα. Τον είχαμε οριστικά αποχαιρετήσει το 1984.
Ο έφεδρος υποδεκανέας, Ανάπηρος Πολέμου Παναγιώτης Μαλλιάς του Ιωάννου με Αριθμό Απόφασης 2414, Τεπελένιον-Αλβανίας, ήταν ο πατέρας μου.
