Καλοτάξιδος μου λένε. Καλοτάξιδος με το «Ποτάμι». Αυτή είναι η ευχή που ακούω συχνά τις τελευταίες μέρες. Με αφορμή τις ευρωεκλογές της 25ης Μαΐου. Ομολογώ με ξαφνιάζει. Γιατί πίστευα ότι είχα πια φτάσει στη δική μου Ιθάκη πριν τέσσερα χρόνια. Συνταξιούχος πια.
Η δική μου Ιθάκη ήταν αγνώριστη. Όχι λέω. Δεν είναι αυτή η Ιθάκη του δικού μου προορισμού. Δεν μπορεί αυτή να είναι η δική μου Ιθάκη. Αυτή η Ιθάκη είναι υποταγμένη. Χωρίς κύρος και αξιοπρέπεια. Την λοιδορούν. Περπατώ στην Ιθάκη του γυρισμού μου και βλέπω τον κόσμο σκυφτό. Αγέλαστο. Καταπονημένο. Απογοητευμένο. Χάθηκε η χαρά και το γέλιο στην Ιθάκη, λέω μέσα μου. Οι μνηστήρες την λεηλατούν. Ξέρουν ότι σ’αυτή την Ιθάκη δεν υπάρχει άλλος Οδυσσέας. Κατηφορίζω στο λιμάνι της Ιθάκης. Είναι γεμάτο νέους. Φεύγουν, λέω μέσα μου. Την εγκαταλείπουν. Δεν θα μείνει κανένας νέος στο νησί. Continue reading