Τον περασμένο Απρίλη, μπήκα για πρώτη φορά στο ισόγειο της Σεβαστουπόλεως 22, εκεί στους Αμπελόκηπους. Νέες και νέοι παντού. Ένα βουητό, σαν μελίσσι.
Κάθισα δύο λεπτά και σκέφτηκα. Τι κάνεις τώρα εσύ εδώ; Εμφανίζεται μια ψηλή και κομψή κοπέλα. Ο Σταύρος σας περιμένει, μου λέει.
Τον είχα δει πολλές φορές στους «Πρωταγωνιστές», αν και για τις συνήθειές μου, η εκπομπή ήταν κάπως αργά.
«Λοιπόν;», με ρωτάει. «Είμαι έτοιμος» του απαντώ. Του δίνω το βιβλίο μου. «Εδώ είναι γραμμένα όσα πιστεύω», του λέγω.
«Ξεκινάμε μαζί. Θα βοηθήσεις;». «Είμαι έτοιμος» του απαντώ ξανά. Περίμενα εδώ και καιρό το καινουργιο.
Δεν πρέπει να μιλήσαμε πάνω από δέκα λεπτά.
Βγαίνοντας, είδα και πάλι τα ίδια άγνωστα σ’ εμένα, νεανικά πρόσωπα. Αυτά τα παιδιά –στη δική μου ορολογία- είναι οι αφανείς ήρωες. Το Ποτάμι και καθένας από εμάς, τους οφείλει πολλά. Εργάζονται μέρα και νύχτα. Πολλές φορές ξεχνούν να πάνε στα σπίτια τους.
Η Λίνα, η Σοφία, η Μαρίνα, η Αντρη, η Κωνσταντίνα, η Αθηνά, η Ράνια, ο Νίκος, ο Ηλίας, ο Γιώργος και βέβαια η Πάολα. Αν ξέχασα μερικούς, δεν είναι από πρόθεση. Είναι το μελίσσι που βουίζει.
Είναι αυτή η γεμάτη αισιοδοξία και σφρίγο ατμόσφαιρα που ζω κάθε φορά που μπαίνω στο ισόγειο της Σεβαστουπόλεως 22.
Νιώθω κάθε φορά κι εγώ νέος. Γι’ αυτό σήμερα, την επομένη των εκλογών, σας λέω ένα μεγάλο ευχαριστώ.