Δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα “ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ” στις 06/11/2016
Το δημοψήφισμα της 24ης Ιουνίου 2016 και οι χαώδεις αντιδράσεις που προκάλεσε στους θεσμούς και στα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης ήλθαν στη χειρότερη στιγμή για τη δική μας Ευρώπη. Μπορούμε όμως -έκαστος για τους δικούς του λόγους- να συνεχίσουμε να αποδίδουμε τη σημερινή κατάσταση στον λαϊκισμό.
Αν έχουν έτσι τα πράγματα, τότε ας συμφωνήσουμε πριν στον προσδιορισμό της έννοιας του λαϊκιστή. Αν τον Ιούνιο του 2017 κυριαρχήσουν και στη Γαλλία πολιτικές δυνάμεις με εντελώς διαφορετική θεώρηση της πολιτικής και της Ευρώπης, τότε πάλι θα επιλέξουμε τον εύκολο και ανώδυνο τρόπο αντίδρασης. Θα αναθεματίσουμε τον λαϊκισμό.
Ομολογώ ότι έχω κάποια δυσκολία να αντιληφθώ προς τα πού πηγαίνουμε. Κλείνουμε τα μάτια. Κλείνουμε τα αυτιά. Έτσι είμαστε ικανοποιημένοι που ούτε βλέπουμε ούτε ακούμε.
Τα ερωτήματα που θέτω είναι αυτά που δονούν σήμερα ολόκληρη την Ευρώπη. Μερικοί δεν θέλουν να τα ακούν. Άλλοι τα ακούν και τα υποτιμούν.
• Το κύρος και η αξιοπιστία της Ευρωπαϊκής Ένωσης βρίσκονται σήμερα στο χαμηλότερο σημείο. Ποιος πταίει;
• Οι εσφαλμένες εκτιμήσεις, αποφάσεις και δράσεις των ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των κρατών-μελών της στη διάρκεια όλων των κρίσεων και συγκρούσεων στη Μέση Ανατολή και Βόρειο Αφρική οδήγησαν στη σημερινή εκρηκτική ανασφάλεια και στην υπονόμευση της συνοχής της Ένωσης. Αυτό δεν είναι έργο λαϊκιστών πολιτικών; Ποιος πταίει;
• Η επιλογή της επίτευξης συναίνεσης στον χαμηλότερο κοινό παρονομαστή δεν είναι αποτέλεσμα κάποιων λαϊκιστών ή ευρωφοβικών πολιτικών. Είναι ο κανόνας. Η πιστή τήρηση αυτού του κανόνα έχει οδηγήσει την Ευρωπαϊκή Ένωση στη μεγαλύτερη, βαθύτερη, πραγματικά υπαρξιακή κρίση από σύστασής της. Ποιος πταίει;
• Ήθελα να αποφύγω την παράθεση ονομάτων. Δεν βοηθά. Να ρωτήσω λοιπόν. Ο Πρόεδρος της Γαλλίας, ο οποίος αποφασίζει να παρέμβει στρατιωτικά στη Λιβύη, δημιουργώντας ένα ατελείωτο χάος σε ολόκληρη την περιοχή, δεν είναι λαϊκιστής;
Είναι όμως λαϊκιστής, γιατί όντως είναι, ο γραφικός και κυνικός βρετανός πολιτικός, ο οποίος κεφαλαιοποιεί πολιτικά -εκτός των παραδοσιακών ερωτηματικών του Λονδίνου έναντι της Ένωσης- τις αρνητικές αλλά διόλου απρόβλεπτες συνέπειες του Προσφυγικού στην Ευρώπη και στο Ηνωμένο Βασίλειο, που προκάλεσε, μεταξύ άλλων, και η επέμβαση στη Λιβύη. Αλήθεια, ποιος πταίει;
Το ίδιο ισχύει για τη Συρία. Το ίδιο ισχύει για το Ιράκ (πολιτική Μπους-Τσένυ-Ράμσφελντ). Ποιοι πταίουν;
Αυτοί που προκάλεσαν τη διάλυση των κρατών, χωρίς να εξασφαλίσουν την επιβίωση των πληθυσμών τους, την ασφάλειά τους και τη δική μας ασφάλεια κατά την επόμενη ημέρα, ή αυτοί που επωφελούνται σήμερα πολιτικά στην Ευρώπη υψώνοντας παντού τείχη; Ας ζυγίσουμε λοιπόν τους μεν και τους δε στο χρηματιστήριο του λαϊκισμού.
Οι όροι και οι έννοιες που χρησιμοποιούμε έχουν κατά κανόνα χάσει τη σημασία και την αξία τους. Σε ολόκληρη την Ευρώπη. Δυστυχώς. Ενώ το δάσος καίγεται, εμείς διαμαρτυρόμαστε διότι ένας θάμνος μας εμποδίζει.
