«Οράματα και Χίμαιρες» -Το νέο βιβλίο του διπλωμάτη Αλέξανδρου Μαλλιά, του Αρη Παπαδόπουλου, Εθνικός Κύρηξ, 12/11/2016
ΑΘΗΝΑ. (Γραφείο Εθνικού Κήρυκα). Παρουσιάστηκε πρόσφατα το δεύτερο βιβλίο του πρώην πρέσβη Αλέξανδρου Μαλλιά «Οράματα και Χίμαιρες – Διαδρομές ενός Διπλωμάτη» σε Εκδόσεις Ι. Σιδέρη, στο Ιδρυμα Θεοχαράκη.
Τρία χρόνια μετά την έκδοση του βιβλίου «Η Άλλη Κρίση – Η Μαρτυρία ενός Πρέσβη» από τις εκδόσεις Ινφογνώμων, ο κ. Μαλλιάς γράφει χωρίς περιστροφές για τη βαθιά κρίση αξιών στην Ελλάδα. Αναλύει, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες που αναλογούν στη γενιά του και στον ίδιο, και τονίζει με νόημα: «Ποτέ στο παρελθόν μια ολόκληρη γενιά δεν θυσίασε τα παιδιά της και τα εγγόνια της προκειμένου να διασωθεί η ίδια».
Προτείνει συνταγματικές θεσμικές αλλαγές ως αντίδοτο στη μείωση των μέσων και πραγματικών δυνατοτήτων της χώρας μας. Η αναγκαία συνεννόηση και η συναίνεση των πολιτικών δυνάμεων στα θεμελιώδη ζητήματα αποτελούν παράγοντα ισχύος και αποτροπής που τη στιγμή αυτή τόσο χρειαζόμαστε.
Η έλλειψη συνέχειας και σταθερής πλεύσης που στηρίζεται στη γνώση αποτελούν χαρακτηριστική αδυναμία μας. Οσο διαρκεί η ασυνεννοησία στην Αθήνα τόσο δυσκολότερη γίνεται η αντιμετώπιση των περίπλοκων και απειλητικών εξελίξεων στη γειτονιά μας και η λύση των εθνικών μας ζητημάτων. Το Εθνικό Συμφέρον προέχει των κομματικών, κυβερνητικών και αντιπολιτευτικών επιδιώξεων.
Προτείνει τη σύσταση Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας υπό τον Πρωθυπουργό με τη δικαιωματική συμμετοχή των πολιτικών αρχηγών. Επίσης, την επίτευξη μιας Εθνικής Συμφωνίας Εξόδου από την κρίση και τη διεθνή επαιτεία που είναι βασική προϋπόθεση για την αποκατάσταση της πλήρους εθνικής κυριαρχίας της χώρας.
Βαθιά Ευρωπαϊστής από τα φοιτητικά του χρόνια, επισημαίνει την απογοητευτική εικόνα της σημερινής διηρημένης Ευρώπης. Η αδυναμία και η έλλειψη πολιτικής βούλησης να διαγνώσει σωστά και έγκαιρα τις τεκτονικές και θεμελιακές αλλαγές στη Μέση Ανατολή και Βόρειο Αφρική την έχουν οδηγήσει σε πολιτικές κακοδιαχείρισης των επιπτώσεων δικών της αποφάσεων ,που λαμβάνονται στον «ελάχιστο κοινό παρονομαστή». Επείγει η αναθεώρηση των Συνθηκών της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Να σημειωθεί, ότι την παρουσίαση οργάνωσε ο Ελληνικός Οργανισμός Πολιτικών Επιστημόνων και μίλησαν ο Δρ. Φώτης Παπαθανασίου, διευθυντής του Ιδρύματος Θεοχαράκη, ο κ. Σίμος Σιδηρόπουλος, πρόεδρος του ΕΟΠΕ, ενώ αναλυτικά για το βιβλίο μίλησε ο κ. Πέτρος Καψάσκης. Τέλος, ο καθηγητής Νίκος Αλιβιζάτος που έχει προλογίσει το βιβλίο, απηύθυνε χαιρετισμό.
Ακολουθεί το κείμενο της ομιλίας του συγγραφέα Αλέξανδρου Π. Μαλλιά.
«Πέρασαν τρία χρόνια. Τότε που δοκίμασα την πρώτη μου συγγραφική προσπάθεια και αυτό-έκθεση ως συνταξιούχος πια διπλωμάτης. Αυτό ακριβώς σημαίνει ο τίτλος ‘’πρέσβης επι τιμή’’ γι’ αυτό δεν τον πολυχρησιμοποιώ.
Κυρίως όμως σαν ενεργός και πολιτικοποιημένος πολίτης, σαν ηλικιακός εκπρόσωπος μιας γενιάς που ξεκίνησε με τόσα μεγάλα όνειρα, με τα δικά της οράματα. Πιστέψαμε ότι τα είχαμε καταφέρει. Πιστέψαμε ότι είμαστε οι καλύτεροι. Πιστέψαμε ότι είχαμε φθάσει στην κορυφή του Ολύμπου. Ήδη συμπληρώσαμε έξι – εφτά χρόνια χωρίς να μπορούμε να δούμε το τέλος.
Ναι είμαστε πια μόνιμα μια χώρα στο θάλαμο συντήρησης. Μια χώρα με απροσδιόριστα όρια εθνικής κυριαρχίας. Μια χώρα σε μόνιμη εξάρτηση. Όλα τελούν υπό την αίρεση των αποφάσεων και της έγκρισης κάποιων άλλων. Είμαστε μια χώρα που συνεχώς υποθηκεύει το αύριο χάριν του σήμερα.
Πέρασαν λοιπόν τρία χρόνια από την έκδοση του πρώτου βιβλίου μου με τίτλο ‘’Η Άλλη Κρίση –Η Μαρτυρία ενός πρέσβη’’. Ήταν για μένα μια πράξη λυτρωτική.
Ήταν και παραμένει η δική μου προσπάθεια να μην μείνω απαθής στην κατάντια της χώρας.
Μέσα σε σαράντα χρόνια. Τα όνειρα και τα οράματα μας έγιναν χίμαιρες.
Ναι. Το ομολογώ. Το γράψιμο αποτελεί για μένα μια συνεχή μορφή ενδοσκόπησης και αυτοκριτικής. Συνάμα όμως μιας διαδικασίας αυτοκάθαρσης και ανάληψης της ευθύνης που μου αναλογεί και μου καταλογίζεται.
Όσοι το διάβασαν και εκείνοι που με άκουγαν στις δημόσιες εκδηλώσεις, από τις Σέρρες και την Πάτρα μέχρι την Κρήτη, συμφωνούσαν παράδοξα πάνω στην ίδια διαπίστωση. Είσαι πολύ απαισιόδοξος μου έλεγαν. Το βιβλίο σου χαρακτηρίζεται από μια απαισιοδοξία. Όλα τα βλέπεις μαύρα. Υπερβάλλεις. Τα πράγματα δεν είναι και τόσο άσχημα.
Αργότερα ήλθαν και κάποιοι άλλοι. Τώρα τελειώνουμε μου έλεγαν. Βγαίνουμε από την κρίση. Τώρα εμείς είμαστε η Ελπίδα. Και όμως. Τώρα είμαστε ήδη στον έβδομο χρόνο της εθνικής μας αυτοταπείνωσης. Σε λίγο μπαίνουμε στον όγδοο. Σίγουρα δεν θα είναι ο τελευταίος. Εύχομαι ο επόμενος χρόνος της βαθιάς κρίσης να είναι τουλάχιστον η αρχή του τέλους. Και όχι, ο πρώτος μιας νέας δίχως τέλος αρχής. Το σημερινό βιβλίο όμως δεν αφορά μόνο στη Ελλάδα.
Εξηγώντας την σχέση μεταξύ αιτίου και αιτιατού, με άλλα λόγια την σχέση μεταξύ των πράξεων και των συνεπειών τους, καταγράφω και την υποκρισία και συνάμα την ανικανότητα των Μόνιμων Μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας (ΗΠΑ, Ρωσικής Ομοσπονδίας, Γαλλίας, Ηνωμένου Βασιλείου και Λ.Δ. της Κίνας) να προλάβουν, να ανακόψουν, να βάλουν ένα τέλος στον πρωτοφανή ευτελισμό της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας.
Όχι, δεν έχουμε πεισθεί, δεν πιστεύω ότι κόπτονται μόνο για την δημοκρατία, για την ελευθερία και για τα δικαιώματα του ανθρώπου στην Συρία και στην Λιβύη. Εκτιμώ ότι τους ενδιαφέρει μόνο η νίκη. Να νικήσουν. Οι μεν ή οι δε.
Η πλευρά του νικητή
Οι λάθος αποφάσεις όμως ήταν και δικές μας. Τους στυγνούς αυτούς δικτάτορες και εμείς τους στηρίζαμε. Ήταν και δικοί μας φίλοι. Έχω περιλάβει στο βιβλίο το προσωπικό μου ημερολόγιο από την θητεία μου στην Λιβύη ως επιτετραμμένος της Ελλάδος (1982-1984).
Όμως, η ανατροπή τους, χωρίς να έχουμε εξασφαλίσει εκ των προτέρων την Επόμενη Ημέρα, έφερε το χάος και τη καταστροφή.
Επιπλέον, κλονίζει συθέμελα την σταθερότητα και την ασφάλεια στην Ευρώπη, καθώς επίσης την ίδια της υπόσταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η βαθύτερη, και μακρύτερη σε διάρκεια κρίση που έχει γνωρίσει η Ευρωπαϊκή Ένωση, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό και στα σφάλματα εκτίμησης και διαχείρισης που έχουμε διαπράξει σε σχέση με την λεγόμενη ‘’Ευρωπαϊκή Άνοιξη’’ και την βαρυχειμωνιά που την ακολούθησε.
Η σύγκρουση συμφερόντων, άλλοτε βραχυπρόθεσμων και άλλοτε μονιμότερων, μας έχουν μετατρέψει σε μάρτυρες ανθρώπινων τραγωδιών, εγκλημάτων πολέμου, βομβαρδισμού σχολείων και νοσοκομείων. Ουδείς νιώθει την ανάγκη να απολογηθεί. Τα θύματα των βομβαρδισμών του ενός ή του άλλου, έχουν μπει και αυτά στην λογική μιας παράλογης ισορροπίας. Αυτά εσύ, αυτά εγώ.
Εδώ στην δική μας Ευρώπη, υπάρχουν κάποιοι, περισσότεροι απ’ όσους νομίζαμε, που δείχνουν προθυμότητα να αμφισβητήσουν τα εγκλήματα του ναζισμού και του φασισμού.
Επιπλέον, να συμπαραταχθούν με τα πολιτικά τους παιδιά.
Οι αυτουργοί συνεπώς έχουν κάθε λόγο να πιστεύουν ότι δεν θα αργήσει να έλθει και η ώρα της λήθης για τα πρωτοφανή σε διάρκεια και μέγεθος εγκλήματα πολέμου στην Μιζουράτα (Λιβύη), στο Κομπάνι και στο Χαλέπι (Συρία) και βέβαια στην Υεμένη. Ποιος θα ασχοληθεί τώρα με την Υεμένη;
Ακούσατε κάποιον εδώ ή μεταξύ των Εταίρων μας στο ΝΑΤΟ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση να αποδοκιμάζει ή να καταδικάζει τα εγκλήματα πολέμου στην μαρτυρική αυτή χώρα!?
Προφανώς προέχει η σταθερότητα της τιμής του πετρελαίου. Αυτοί που κατά κανόνα την καθορίζουν έχουν τον πρώτο ρόλο στην Υεμένη.
Τα Μόνιμα Μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας έχουν ευθύνη για την συνεχιζόμενη ανθρωπιστική τραγωδία στην Μέση Ανατολή και Βόρειο Αφρική. Αν ήθελαν τότε τα πάντα θα είχαν τεθεί υπό έλεγχο. Δεν θέλουν διότι έχουν διαφορετικά συμφέροντα.
Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι ποιος θα βγει νικητής της σύγκρουσης. Γνωρίζουμε ήδη ότι οι μεγάλοι χαμένοι είναι ο ΟΗΕ -εξαιρώ της Ύπατη Αρμοστεία για τους Πρόσφυγες- και οι Αξίες. Αυτές πάνω στις οποίες υποδομήθηκε και στηρίχθηκε αυτός που αποκαλούμε δυτικός πολιτισμός.
Στο βιβλίο κάνω μια δέσμη συγκεκριμένων προτάσεων που αφορούν στην επιβαλλόμενη αναθεώρηση του Χάρτη του Αγίου Φραγκίσκου και της σύνθεσης και της δομής του Συμβουλίου Ασφαλείας.
Επίσης, έξι συγκεκριμένες και θεμελιωμένες προτάσεις για μια συνολική προσέγγιση στην Μέση Ανατολή και την αναγκαστική σύνδεση της Ασφάλειας την Ευρώπης με την Μεσόγειο.
Ναι, χρειάζονται προτάσεις, που να είναι ρεαλιστικές και εφικτές.
Δεν έχω δικαίωμα να μείνω στην περιγραφή, στην δεοντολογία στα ευχολόγια και στον αφορισμό. Δεν έχω όμως αυταπάτες. Οι περισσότεροι θα αδιαφορήσουν, οι αρμόδιοι θα ενοχληθούν –διαχρονικά ενοχλούνται όταν άλλοι προτείνουν- κάποιοι θα διαφωνήσουν.
Λίγοι, πολύ λίγοι, ίσως συμφωνήσουν.
Η θέση της Ελλάδος στον κόσμο δεν επηρεάζεται μόνο από τη δική μας αντικειμενική, λόγω της οικονομικής εξάρτησης, αδυναμία. Επηρεάζεται επίσης από την πρωτοφανή έλλειψη οράματος και εργαλείων πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Λυπούμαι που το λέγω αλλά έτσι είναι.
Τα Συμβούλια Κορυφής της δικής μας Ένωσης ολοένα και περισσότερο μοιάζουν με τον τρόπο που λειτουργούν οι πολιτικοί μας ταγοί. Ο χρυσός κανόνας στην σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση -που δείχνει τόσο απόμακρη και σταθερά απομακρυσμένη από τα δικά μας οράματα-είναι ο ελάχιστος κοινός παρονομαστής.
Αυτός που σήμερα και στην Ελλάδα αποκαλούμε την επιδιωκόμενη συναίνεση. Ναι, στον χαμηλότερο κοινό παρονομαστή. Διότι ούτε αυτή δεν υπάρχει. Εκεί στο Προεδρικό Μέγαρο, όταν αποφασίσουν σπάνια ότι πρέπει να συνέλθουν οι πολιτικοί μας αρχηγοί, συνομιλούν, διαφωνούν, συμφωνούν, ξαναδιαφωνούν.
Εκτός Προεδρικού Μεγάρου, μόλις εμφανισθούν στα μικρόφωνα αρχίζει η αλληλοαποδόμηση. Το μικροπολιτικό κατισχύει του πολιτικού. Έχουν διερωτηθεί τι απομένει από αυτό το σκηνικό; Αυτή ακριβώς την εικόνα παρουσιάζουν και τα Συμβούλια Κορυφής.
Ουδείς είναι βέβαιος για τις Αποφάσεις που έλαβαν, καθώς επίσης για το αν και πώς θα εφαρμοσθούν αυτά που έχουν αποφασιστεί. Τα λάθη δεν οφείλονται σε κακή μετάφραση
Οφείλονται στην απουσία κοινής βούλησης. Δεν υπάρχει πλέον η αίσθηση, η πεποίθηση του κοινού συμφέροντος μεταξύ των κρατών – μελών.
Χωρίς ενιαία και κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφάλειας, η Ευρωπαϊκή Ένωση των δικών μας οραμάτων δεν μπορεί πλέον να αποτελεί ισχυρό παίκτη στην διεθνή σκακιέρα.
Ούτε ακόμη στην δική της γειτονιά. Οι αποφάσεις που λαμβάνονται στον πιο χαμηλό κοινό παρονομαστή υπονομεύονται -προτιμώ το κομψότερο αναιρούνται– από τις πράξεις, τα συμφέροντα και την πολιτική και οικονομική εμβέλεια των ισχυρότερων κρατών – μελών.
Αυτή είναι η πραγματικότητα.
Ευχαριστώ θερμά όσους με βοήθησαν, μου συμπαραστάθηκαν, με στήριξαν και με υπέμειναν στην διάρκεια της συγγραφής αυτού του βιβλίου. Χρωστώ τα πάντα στους γονείς μου, που έφυγαν νωρίς και στην αγαπημένη μου Φρανσουάζ.
Το βιβλίο αυτό το έχω αφιερώσει στην μνήμη των νονών μου Θεόφιλου και Αντωνίας Παπαδοπούλου, στον αδελφό μου Βασίλη και στα κορίτσια μας Λεωνόρα και Αριάνα.
Ευχαριστώ θερμά τον κύριο Ανδρέα Σιδέρη για την εμπιστοσύνη που μου έδειξε αναλαμβάνοντας την έκδοση του βιβλίου. Προσπαθώ να δικαιώσω τις προσδοκίες του. Επίσης, τους άξιους συνεργάτες του που επιμελήθηκαν την έκδοση.
Θα διερωτηθείτε ίσως γιατί πρότεινα την εκδήλωση αυτή να την διοργανώσουν οι νέοι.
Ο Ελληνικός Οργανισμός Πολιτικών Επιστημόνων είναι αυτό που λέμε ένα ζωντανό κύτταρο της κοινωνίας μας. Είναι ένα χωνευτήρι ιδεών, πρωτοβουλιών και προτάσεων. Τις έχουμε τόσο ανάγκη. Αξίζουν και πρέπει να στηριχθούν.
Μόνο στην παρακμιακή Ελλάδα του 21ου αιώνα, τα παραδοσιακά πολιτικά κόμματα, καθώς και εκείνα που τόσο γρήγορα και απρόσμενα κατέρριψαν το ρεκόρ της ταχύτητας κόπωσης και γήρανσης προτιμούν και επιμένουν να καλλιεργούν ακόμη τις ψευδαισθήσεις.
Διατηρούν ανέπαφες τις κομματικές θερμοκοιτίδες νέων. Γιατί ;Μα για να τους γεμίσουν τόσο γρήγορα και τόσο πρόωρα απογοήτευση. Όχι λοιπόν, στη νέα αυτή γενιά αξίζει μια άλλη Ελλάδα. Εμείς, οι παλιότεροι, με γκρίζα ή άσπρα πια μαλλιά, έχουμε ένα χρέος, ένα καθήκον απέναντι σ’ αυτούς που έρχονται:
To πρώτο χρέος:
—————————–
Να τους ζητήσουμε ειλικρινά συγγνώμη. Αυτό κάνω και εγώ τώρα.
Να απολογηθούμε κάνοντας τον απολογισμό της ζωής μας. Απολογισμός και απολογία. Γιατί ευθύνη έχουμε και εμείς. Όχι μόνο οι άλλοι. Ευθύνη έχω και εγώ.
Τους παραδίδουμε μια Ελλάδα και μια Ευρωπαϊκή Ένωση πολύ διαφορετική από αυτήν που εμείς γνωρίσαμε. Αυτό έχουμε χρέος και ευθύνη να το αναγνωρίσουμε. Επιπλέον, ο πόλεμος και οι ανθρώπινες και ανθρωπιστικές τραγωδίες γύρω μας στην Μέση Ανατολή έχουν ήδη κρατήσει περισσότερο από την διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.
Επιπλέον, οι επιπτώσεις και οι συνέπειες τους θα κρατήσουν πάνω από μια γενιά.
Περισσότερο απ’ όσο κράτησε ο Ψυχρός Πόλεμος.
Το δεύτερο χρέος:
———————————-
Να αφήσουμε εδώ στην Ελλάδα κατά μέρος το ελάσσον, αυτά τα μικρά και ασήμαντα τα οποία μας συνθλίβουν και οδηγούν στην αυτό-απαξίωση το πολιτικό σύστημα της χώρας, τους Συνταγματικούς Θεσμούς και οτιδήποτε σχετίζεται με τις Αξίες.
Να αντιληφθούμε επιτέλους σαν συντεταγμένο κοινωνικό σύνολο μιας χώρας που μαστίζεται, χωρίς να υπάρχει ελπίδα και τέλος, από την βαθιά και συνεχή κρίση αξιών, θεσμών και προσώπων ότι έχουμε ένα βαρύ χρέος απέναντι στην νέα γενιά.
Να της δώσουμε τουλάχιστον την δυνατότητα εκείνη να πάρει τα ηνία στα χέρια της.
Πως ;
Απλά, καταργώντας τη Ελλάδα των δύο ταχυτήτων. Η ισοπολιτεία και η ισονομία συνταγματικά κατοχυρωμένες, αναιρούνται κατά κανόνα από την διατήρηση της πρακτικής ‘’οι δικοί μας και οι δικοί τους’’. Αυτή η νοοτροπία μας έριξε στον γκρεμό. Η οικονομική και δημοσιονομική κρίση είναι το αποτέλεσμα, είναι η συνέπεια. Δεν είναι ούτε η αφορμή ούτε η αιτία.
Αν ούτε τώρα, εκεί χαμηλά που βρισκόμαστε, δεν καταλάβουμε την σημασία της συνεννόησης και της συνεργασίας των πολιτικών δυνάμεων της χώρας σε ένα Εθνικό Σχέδιο Εξόδου από την Κρίση Αξιών, τότε να είμαστε σίγουροι ότι η Ιστορία δεν θα μας ξεχάσει.
Θα μας θυμηθεί. Σίγουρα θα μας θυμηθεί σαν την γενιά που προτίμησε να θυσιάσει τις επόμενες για να επιβιώσει η ίδια.
Η προσήλωση στους μακροπρόθεσμους στόχους, στα μεγάλα και στα σημαντικά που επιβάλλει η έννοια του Εθνικού Συμφέροντος -όπως το εννοούσε και το υπηρέτησε ο Ελευθέριος Βενιζέλος- απαιτεί τον παραμερισμό του κυβερνητικού και αντιπολιτευτικού κομματικού /πολιτικού συμφέροντος χάριν του Εθνικού. Απαιτείται συνέχεια και γνώση.
Αυτή την γνώση και την γλώσσα δεν δικαιούται κανείς να στερήσει από την νέα γενιά.
Η γνώση, η διάκριση της αριστείας, η ιστορική παρακαταθήκη και οι αξίες του Ανθρωπισμού που πηγάζουν από τη Κλασική Ελλάδα και έγιναν κτήμα της ανθρωπότητας μέσω του λεγόμενου Δυτικού Πολιτισμού δεν μπορούμε εμείς να στερήσουμε από τους νέους.
Αυτό είναι το μεγαλύτερο χρέος μας. Ελπίζω μέσα από τις σελίδες του βιβλίου να βρείτε χρήσιμες τις απαντήσεις στα ερωτήματα που έθεσα».
