Να λοιπόν που η Ελλάδα επέστρεψε και πάλι στα πρωτοσέλιδα του ευρωπαϊκού και διεθνούς Τύπου. Δεν μας είχαν λείψει.
Στα πρωτοσέλιδα δεν εμφανιζόμαστε σαν παράγοντας ασφαλείας αλλά σαν πηγή αστάθειας. Ο «ελληνικός ιός» απειλεί και πάλι την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ξαναδιαβάζουμε την ιστορία για τον «έλληνα ασθενή». Χάριν αντικειμενικότητας, σημειώνουμε ότι στον αμερικανικό Τύπο, τα πρωτοσέλιδα αναφέρονται στον «ευρωπαίο ασθενή» που απειλείται από ενδημικό, ελληνικής προέλευσης, ιό.
Γυρίζουμε πάλι πίσω. Η εικόνα της χώρας υφίσταται και πάλι ισχυρό πλήγμα. Τα κίνητρα των πρωτοσέλιδων άρθρων και σχολίων είναι ετερόκλιτα. Υπάρχουν εκείνοι που έχουν συμφέρον, πολιτικό και οικονομικό, να πλήξουν μέσω της Ελλάδας, το ευρώ. Υπάρχουν οι κερδοσκόποι.
Υπάρχουν και οι δανειστές μας που σπεύδουν να μας υπενθυμίσουν τα δανεικά, μεταξύ των οποίων και η Ισπανία.
Υπάρχουν και τα καλόπιστα που αποτυπώνουν μια πραγματική ανασφάλεια που δημιουργεί το ελληνικό ερωτηματικό.
Τα καταφέραμε λοιπόν πάλι, να ξαναγυρίσουμε στα πρόσφατα χρόνια της δημόσιας αυτοαπαξίωσης, ή καλύτερα, της ταπείνωσης.
Για να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Η διαπόμπευση της χώρας δεν έχει πολιτικό στίγμα ή χρώμα. Δεν έχει κομματική ταυτότητα. Αφορά τη διεθνή της εικόνα. Το κύρος και την αξιοπρέπειά της. Αφορά τις δυνατότητες που έχει να διαφυλάσσει, να ενισχύει και να προωθεί τα εθνικά της συμφέροντα.
Είναι καθαρό ότι τη στιγμή αυτή δεν υπάρχει κάποιο σκοτεινό σχέδιο που εξυφαίνεται ή κάποια νέα συνωμοσία σε βάρος της Ελλάδας. Η πηγή και η αιτία των αθέατων σελίδων των πρωτοσέλιδων είναι η Αθήνα.
Ο πολιτικός κομματικός λόγος, ο φόβος που καλλιεργείται από τους μεν και οι απειλές που εκτοξεύονται από τους δε. Οι επιπτώσεις όμως, δεν έχουν ούτε χρώμα και πολιτική ταυτότητα.
Να το πούμε καθαρά.
Όσο περισσότερο εμείς μιλάμε, νομοτελειακά περίπου για την αυτοκαταστροφή μας, τόσο ευκολότερα και γρηγορότερα θα έλθει.
Η Ελλάδα αποτελεί τα εξωτερικά σύνορα της Ευρώπης σε μια περιοχή που φλέγεται. Σε μια περιοχή, όπου η αστάθεια αντικατέστησε τη σταθερότητα. Σε μια περιοχή όπου ο πόλεμος, οι ανατροπές και οι συγκρούσεις αποτελούν την πραγματικότητα.
Σε μια εποχή που το μίσος, η μισαλλοδοξία, ο φανατισμός και ευτελισμός της ζωής είναι ο κανόνας. Και όμως, αυτή τη στιγμή επέλεξε το ελληνικό πολιτικό σύστημα να στείλει και πάλι την Ελλάδα στα πρωτοσέλιδα.
Είναι μια θέση που γρήγορα με την έλλειψη του μέτρου και της λογικής, κερδίζεις.
Ταυτόχρονα όμως και μια θέση από την οποία μόνο με κόπο, οδύνη και θυσίες και υψηλό κόστος χάνεις… Το λησμονήσαμε τόσο γρήγορα;
Όταν γίνεσαι αναξιόπιστος, χάνεις δύναμη, χάνεις τη δυνατότητα να επηρεάσεις. Είναι αδύναμος ή στην καλύτερη περίπτωση, έχει μειωμένο κύρος.
Σίγουρα η επισήμανση αυτή δεν αφορά μόνο το πρώτο και κύριο εθνικό μας θέμα, που είναι το οικονομικό μας ζήτημα -το χρέος και όχι μόνο- μέσα στην φυσική μας οικογένεια που είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αφορά και τις δυνατότητες διαχείρισης και προώθησης των (προμνημονιακών) εθνικών μας θεμάτων. Πρέπει να το θυμίσουμε;
Ανεξάρτητα από τον βαθμό συνέπειας και ενθουσιασμού των εταίρων και συμμάχων μας, αμφισβητεί κανείς ότι στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στον ΝΑΤΟ (για το ζήτημα της ονομασίας της πΓΔΜ) έχουμε κατορθώσει -όχι χωρίς κόστος- να διαμορφώσουμε τις καλύτερες συνθήκες στήριξης των θέσεων μας.
Να γιατί η επιστροφή της Ελλάδας στα πρωτοσέλιδα αποδυναμώνει τις διαπραγματευτικές μας δυνατότητες και μειώνει την εμβέλεια των θέσεών μας.
Ας το έχουν υπ’ όψιν όλοι εκείνοι στην Αθήνα – δεν βρίσκονται στη μια πλευρά μόνο- που εξακολουθούν να τροφοδοτούν με φόβο οι μεν, με απειλές οι δε τα πρωτοσέλιδα. Ας έχουν υπ’ όψιν, ότι υπάρχουν και οι αθέατες όψεις στις εσωτερικές σελίδες.
