Είμαι υπερήφανος για την καταγωγή μου. Ο παππούς από Δημητσάνα. Η γιαγιά από Στεμνίτσα. Ο παππούς ήταν μια «εξωχώρια εταιρεία» της εποχής του. Δεν μπορώ να πω με ακρίβεια αν είχε δηλώσει ως φορολογική έδρα της εμπορικής επιχείρησης τη Στεμνίτσα. Αυτό που ξέρω είναι ότι, μεταξύ άλλων ,ήταν υπαίθριος και πλανόδιος έμπορος. Φόρτωνε τα μουλάρια και τα γαϊδούρια στη Στεμνίτσα και κατέβαινε να πουλήσει στην Αχαϊκή γη. Τελικός όμως προορισμός ήταν η Πάτρα.
Στο πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου με τίτλο «Η Άλλη Κρίση – Η Μαρτυρία Ενός Πρέσβη» αναφέρομαι στο τρόπο με τον οποίο σε ηλικία έντεκα χρονών γνώρισα για πρώτη φορά τους θείους μου Ντίνο και Ηλία γύρω στο 1960. Κατά την εκδοχή του πατέρα και της μάνας γύριζαν από το Παρίσι. Στην πραγματικότητα από τη Μακρόνησο.
Η γιαγιά μου από τη πλευρά του πατέρα μου ήταν πρόσφυγας από την Κωνσταντινούπολη. Περιγράφω στο βιβλίο το προσφυγικό παράπηγμα στις Τζιτζιφιές στο οποίο έμεινε μέχρι το θάνατο της. Εκεί μεγάλωσε ο πατέρας μου. Σε δύσκολο περιβάλλον στην απόχρωση του γκρι. Continue reading