Η ομιλία μου στην εκδήλωση για τον «1 χρόνο Ποτάμι»
Αγαπητοί φίλοι,
συνοψίζω μέσα σε 150 δευτερόλεπτα τις επισημάνσεις μου.
Πρώτον: Το Ποτάμι έχει Κοινοβουλευτική Ομάδα, με απήχηση μεγαλύτερη της αριθμητικής σύνθεσης της και δυνατότητα εμβέλειας και αποδοχής μεγαλύτερη του εκλογικού του ποσοστού.
Επίσης, ο επικεφαλής χαίρει της εμπιστοσύνης όλων εκείνων των παραγόντων στην Ευρώπη με τους οποίους έχουμε συνδέσει τις τύχες της χώρας μας.
Δεύτερον: Έχει αποκτήσει βάση, τους εθελοντές, σχεδόν σε όλη την Ελλάδα. Δεν έχουμε, όμως, παντού την ίδια αποτελεσματικότητα.
Το διαπίστωσα προεκλογικά, γυρίζοντας σε 9 νομούς, από τον Βόλο μέχρι την Ηγουμενίτσα. Τα υπαρκτά κενά και οι αδυναμίες μας, χρειάζονται αναγνώριση και προσπάθεια για θεραπεία.
Πολιτευτές, βουλευτές, εθελοντές και Κεντρικοί Θεσμοί πρέπει να ενώσουν και να συντονίσουν την οργανωτική προσπάθεια. Όχι σε ανταγωνιστική ή παράλληλη δράση.
Τρίτον: Τα λεγόμενα «Προβεβλημένα Στελέχη»
Ναι, είναι αλήθεια. Το Ποτάμι αποτελεί πόλο έλξης της νόησης και της διανόησης, του λόγου και της λογικής.
Δεν μπορεί όμως να μετατραπεί σε ένα κόμμα στελεχών. Γιατί ένα κόμμα χωρίς βάση δεν μπορεί να έχει μέλλον.
Η αναδιάρθρωση των Επιτροπών, και όχι μόνο, είναι αναγκαία.
Το ζητούμενο όμως δεν είναι η μετατροπή τους από “δεξαμενή προσώπων και προσωπικοτήτων” σε “δεξαμενή ιδεών”, δηλαδή σε Ινστιτούτο ή Ίδρυμα Μελετών.
Είναι κυρίως η αμφίδρομη σύνδεσή της με την παραγωγή πολιτικής. Κυρίως με την Κοινοβουλευτική Ομάδα.
Επιπλέον, εύχομαι η νέα συγκρότηση των Τομέων Ευθύνης και Πολιτικής στην Κοινοβουλευτική Ομάδα κατά υπουργό, να είναι η άριστη επιλογή. Θα δούμε πώς θα λειτουργήσει.
Τέταρτον: Η Δημοκρατία. Η Δημοκρατία δεν προσφέρεται, ούτε απονέμεται. Κατακτιέται. Με προσφορά και με ανιδιοτέλεια.
Οι εσωκομματικοί τίτλοι δεν δίνουν ειδικό βάρος σε κανέναν από εμάς, εάν δεν συνοδεύονται από την αναγνώριση της προσφοράς και από την εκτίμηση των φίλων μας στο Ποτάμι.
Για την Ελλάδα
Ξέρω πως δεν πρωτοτυπώ. Οφείλω όμως εν τούτοις να υπογραμμίσω ότι οι πιθανότητες να βρεθούμε στο βάθος του γκρεμού είναι σήμερα περισσότερες από τις πιθανότητες να ανέβουμε προς τα πάνω. Δεν είμαστε στο χείλος του γκρεμού πια. Κατρακυλάμε.
Είναι πατριωτικό καθήκον και υποχρέωσή μας να ανακόψουμε την πτώση.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι το μόνο “ασφαλές καταφύγιό μας”. Είναι το σωσίβιο της χώρας μας.
Αυτός είναι ο πόλος στον οποίο πρέπει να συγκρατήσουμε το παρόν. Αυτός είναι ο πόλος στον οποίο πρέπει να συγκροτήσουμε το μέλλον.
