Δημοσιεύθηκε στην εφγμερίδα “ΤΑ ΝΕΑ“, 04/05/2019
Οι Ευρωεκλογές της 26ης Μαΐου είναι η Μητέρα όλων των μαχών για την Ευρώπη. Οι εκλογές αυτές δεν αφορούν κάποιους άλλους. Οι αποφάσεις των Βρυξελλών ορίζουν τη ζωή μας.
Η προσωπική μου επιλογή ταυτότητας ξεκίνησε νωρίς. Στα χρόνια της δικτατορίας. Η ταυτοποίηση σου ως Ευρωπαϊστή από το Σπουδαστικό της Ασφάλειας σήμαινε την αυτόματη καταχώρησή σου ως «εχθρού προς την Εθνική Επανάσταση». Για τη γενιά μου, η Ευρώπη ήταν ο σωστός δρόμος. Δεν οδηγούσε στη Γη της Επαγγελίας. Οδηγούσε όμως σε μια κοινότητα αξιών και ιδεών, μια κοινότητα κρατών που είχαν ορισμένα, διακριτά σε σχέση με τη χούντα στοιχεία: Δημοκρατία, Ελευθερία, Ανθρώπινα Δικαιώματα, Βουλή, Ελευθεροτυπία. Σήμερα τα θεωρούμε αυτονόητα.
Η Ευρώπη είχε δύο πόλους έλξης. Μιας γλυκιάς έλξης που έδινε την αίσθηση –ή αν θέλετε την ψευδαίσθηση– της λύτρωσης που άξιζε τη θυσία. Η μία Ευρώπη, το Συμβούλιο της Ευρώπης με έδρα το Στρασβούργο η άλλη , ΕΟΚ τότε, στις Βρυξέλλες. Θυμίζω σε εκείνους που σήμερα θεωρούν ως αναθεματισμένο πολιτικό τους αντίπαλο την αριστεία, τη σκληρή δουλειά, τον πολιτισμό και την ιστορία ότι:
Πρώτον, οι Βρυξέλες πάγωσαν τη Συμφωνία Σύνδεσης της Ελλάδος με την ΕΟΚ μετά την επιβολή της δικτατορίας. Ένα αντιδημοκρατικό καθεστώς ήταν ασυμβίβαστο με το γράμμα και το πνεύμα της Συμφωνίας των Αθηνών (Ιουλιος1961) και με το Προοίμιο της Ιδρυτικής της ΕΟΚ Συνθήκης της Ρώμης (25 Μαρτίου 1957).
Δεύτερον, το Συμβούλιο της Ευρώπης και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έδωσαν το ισχυρότερο ράπισμα στο ανελεύθερο καθεστώς των Αθηνών. Η «εθελουσία αποχώρηση» της Ελλάδος από το Συμβούλιο της Ευρώπης έγινε μία ημέρα πριν από την επίσημη αποπομπή της.
Στη διάρκεια της δικτατορίας, πέραν των γνωστών αντιστασιακών οργανώσεων, ιδρύθηκαν δύο οργανώσεις στα όρια της νομιμότητας. Η Εταιρεία Μελέτης Ελληνικών Προβλημάτων και η Ελληνο-Ευρωπαϊκή Κίνηση Νέων. Ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός ήταν ο υψηλότερος κοινός μας παρονομαστής.
Η γενιά μου αναμφίβολα είναι η γενιά των Ευρωπαϊστών. Ρομαντικών συνάμα και ρεαλιστών.
Το μήνυμά μου είναι αυτονόητο «για μια ασφαλή Ελλάδα σε μια Ευρώπη με ανθρωπιά». Η Ελλάδα μπορεί να είναι ασφαλής ως μέλος του σκληρού πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Που θα βρισκόταν η Ελλάδα εάν είχε επικρατήσει το ιδεολόγημα εξόδου από την Ευρώπη που ήταν συνέπεια μιας επιπόλαιης, διχαστικής, αλλοπρόσαλλης πολιτικής που σαν μονόδρομο προέβαλε η κυβέρνησή μας τον Ιούλιο του 2015; Εμείς ,λίγοι μάλλον , εκφράσαμε ειρηνικά στο Σύνταγμα ότι «Μένουμε Ευρώπη». Εκείνοι μας λοιδορούσαν. Θυμίζω ότι το βράδυ του δημοψηφίσματος εκείνη τη γκρίζα Κυριακή κυβερνητικές προσωπικότητες χόρευαν με αγαλλίαση στην Πλατεία Συντάγματος, για να χαιρετίσουν το «Όχι». Καλωσόριζαν τη καταστροφή της Ελλάδας.
Αυτά δεν τα ξεχνώ. Η πιο σκληρή δοκιμασία για τη δική μου γενιά ήταν εκείνες οι μέρες, που η πολιτική και προσωπική δειλία τους, η εγωπάθεια, η ανικανότητα, η ανευθυνότητα και η ιδεοληψία μας υποχρέωσαν να κάνουμε ουρά 2-3 φορές την εβδομάδα για να πάρουμε 50 ευρώ από την τράπεζα. Ήταν οι πιο ντροπιαστικές στιγμές που έχω νιώσει. Αυτές είναι οι αντιλαϊκές δυνάμεις με τις οποίες θα αναμετρηθούμε στις 26 Μαΐου.
