Σήμερα ημέρα εκλογών. Γυρίζω πολλά χρόνια πίσω.
Τότε που εδώ στο σπίτι, με τον πατέρα, τη μητέρα, τον αδελφό μου και μερικούς γείτονες είμαστε κολλημένοι στο μικρό μαύρο ραδιοφωνάκι.
Είχαμε κάτι κόλλες χαρτιού, έχοντας γράψει ήδη επάνω μερικές εκλογικές περιφέρειες. Δεν υπήρχε ούτε τηλέφωνο, ούτε τηλεόραση. Μόνο το ραδιόφωνο, το χαρτί και το μολύβι.
Πως και πως περιμέναμε αυτή τη μέρα. Και ξενυχτάγαμε μέχρις ότου ο πατέρας δώσει το σύνθημα ”όλα τελείωσαν”… Τότε έσβηνε το ραδιόφωνο.
Αυτές οι στιγμές και οι έντονα χρωματισμένες εικόνες των παιδικών μας χρόνων με κυριεύουν σήμερα. Όπως και κάθε μέρα Εκλογών.
Ναι, αυτό συμβαίνει κάθε χίλιες μέρες, μιας και εκλογές έχουμε περίπου κάθε τρία χρόνια.
Μας χρειάζονται περίπου δέκα λεπτά για να πάμε να ψηφίσουμε στο εκλογικό τμήμα της Αγίας Άννας στο Χαλάνδρι.
Τότε, όπως και τώρα, χρειάζονται μόνο εκατό δευτερόλεπτα για να βάλουμε το σταυρό ή τους σταυρούς, να κλείσουμε το φάκελο και τον ρίξουμε στην κάλπη.
Χίλιες μέρες, δέκα λεπτά και εκατό δευτερόλεπτα μας ανήκουν ολοκληρωτικά. Είναι η δική μας στιγμή.
Είναι η στιγμή της δικής μας ευθύνης. Είναι η στιγμή που επιλογή, η ψήφος, η ίδια η Δημοκρατία είναι στα χέρια μας.
Είναι αυτή η στιγμή που ευθύνη έχουμε μόνο εμείς. Χωρίς κανένα ενδιάμεσο μέσα στο παραβάν.
Όλες τις άλλες μέρες, όλες τις άλλες στιγμές κατηγορούμε, ελέγχουμε και εγκαλούμε τους άλλους.
Γι’ αυτά που έκαναν και κυρίως γι’ αυτά που δεν έκαναν.
Να λοιπόν γιατί αυτά τα 100 δευτερόλεπτα είμαι μόνος με τον εαυτό μου.
Έχω την ευθύνη για τα παιδιά μου, τα εγγόνια μου στα χέρια μου σκέφτομαι όταν κλείνω το ψηφοδέλτιο μέσα στο φάκελο.