Ανήκω σήμερα στα εκατομμύρια των Ελλήνων που αυτοπροσδιορίζονται με το ρήμα «ψάχνομαι»
Φοβάμαι ότι από τη σημερινή κρίση δεν θα βγούμε καλλίτεροι. Το επίπεδο των κοινοβουλευτικών συζητήσεων προκαλεί απογοήτευση. Για να χρησιμοποιήσω έναν επιεική όρο. Ο πολιτικός λόγος, πλην ορισμένων εξαιρέσεων, είτε είναι γεμάτος στόμφο και κομπορρημοσύνη δυσανάλογη των μειωμένης αξιοπιστίας συγκεκριμένων κομμάτων και πολιτικών, είτε δυσπροσάρμοστος προς την καθομιλουμένη εκδοχή της ελληνικής γλώσσας.
Το πολιτικό σύστημα, σήμερα περισσότερο από ποτέ, έχει ανάγκη αυτοκάθαρσης και ανανέωσης. Τα πρόσωπα που βλέπουμε και ακούμε, δεν πείθουν. Η ενίσχυση ακραίου ιδεολογικοπολιτικού σχηματισμού δεν οφείλεται μόνο στη δική του εμβέλεια και δράση, αλλά και στην επιταχυνόμενη ανυποληψία των πολιτικών ολιγαρχιών.
Η έλλειψη της αίσθησης και του αισθήματος δικαιοσύνης σε όλα τα επίπεδα βαθαίνει το χάσμα μεταξύ πολιτικού λόγου, πολιτικής και πολιτών.
Το αίσθημα της αδικίας και της ανισότητας στην κατανομή των βαρών που κυριαρχεί στην ελληνική κοινωνία, είναι το σοβαρότερο σύμπτωμα της σημερινής κρίσης.
Υπάρχει επίσης βαθύ αίσθημα αδικίας για τις άνισες ευκαιρίες στην αγορά εργασίας. Ακόμα απέναντι και στο νόμο.
Συνιστά σφάλμα απέναντι στις μελλοντικές γενιές ο πολιτικός κόσμος να αποφύγει τις ευθύνες του και να μην κάνει εδώ και τώρα τη βαθιά συνταγματική τομή που απαιτείται. Δεν είναι δυνατόν να έχουμε ποινική ευθύνη δυο ταχυτήτων έναντι της δικαιοσύνης. Μια για τους πολιτικούς και μια για μας τους υπόλοιπους.
Εγώ δέχομαι ότι ως μέρος του συστήματος, με τις καίριες θέσεις που είχα στη διπλωματική μου σταδιοδρομία, έχω αναμφίβολα ευθύνες.
Τις αναλαμβάνω, στο μέτρο και στο βαθμό που μου αναλογούν. Όπως έπραττα καθ’ όλη τη διάρκεια των τριάντα εφτά χρόνων που υπηρέτησα την πατρίδα μου. Χωρίς ουδέποτε να διανοηθώ να μετακυλήσω προς συνεργάτες μου έστω και το μέρος της ευθύνης που θα μπορούσε να τους αναλογεί.
Δεν υπήρξα αλάνθαστος. Δεν αποκλείω, στο χώρο της ελληνικής διπλωματίας και σε ολόκληρη τη δημόσια διοίκηση, να είμαι και ο μόνος που το ομολογεί. Αν είναι έτσι, τότε μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι ότι το μέλλον θα είναι καλλίτερο.
Η ανάληψη της ευθύνης λειτουργεί πάντοτε θετικά. Αντίθετα με ό,τι πιστεύουν ορισμένοι πολιτικοί, οι οποίοι αρνούνται πεισματικά και συστηματικά να αναλάβουν τις πολιτικές ευθύνες που τους αναλογούν. Προτιμώντας να δαιμονοποιούν τους πολιτικούς τους αντιπάλους ή στην καλλίτερη περίπτωση να μιλούν για ανάληψη ευθύνης κατά τρόπο που δείχνει ότι δεν το πιστεύουν.
Δεν έχουμε ακούσει μία συγγνώμη, μια ειλικρινή εκδήλωση διάθεσης απολογίας για την εξαθλίωση της ελληνικής κοινωνίας.
